Özgürlük Gardiyanları

Senin hiç sevdiğin oldu mu doktor? diye yanaştı hafif kavruk kız. Hiç kavuşamadığın oldu mu ? Ben çok sevdim de ondan burdayım.

-İstemedi mi ailen?

Yok ailem ses etmedi de o beni istemedi dedi. Hafif yutkundu, ben de onu istemedim. 

Özgürlüğün çığlık attığı yerde geçti bu konuşmalar. Cam çerçeve her yerdeydi nasıl özgür olsundu genç kız. Gururu ailesinin kapattığı ve tedavisinin bitmesine rağmen almaya gelmedikleri akıl hastanesinde bile sessiz sedasız devam ediyordu.

Sevseydin anlardın beni. Bana deli diyorlar ama değilim ben. Deliysem de kime ne??  Hem aşktan güzel sebep mi var delirmeye?

geleceğim, bekle dedi, gitti
ben beklemedim,
o da gelmedi
ölüm gibi bir şey oldu.
ama kimse ölmedi

 Özgürlüğün demir parmakların ardında saklanmadan umarsızca ortaya çıktığı yer akıl hastaneleri. Orda herkes saf, en doğal haliyle. 

Versene bir sigara diye yanaştı ardından 22 yaşındaki güzel kız. Dostluğumuzu pekiştirmekti amacı, sigara bahane. O sizin sürekli yargısızca infaz ettiğiniz gönül eğlendirdiğiniz kızlardan yalnızca biri.

 Benim işim içki içirmek, hem paramı kazanıyorum hem de bana güzel sözler söylüyorlar mutlu oluyorum. 3 yaşındayken yolu yurda düşüyor. Orada ki günlerini özlemle anlatıyor halbuki.Yuvamda her şey güzeldi diyor. Adı yuva ya belki onun huzurunu düşürüveriyor çelimsiz gölgesine.

Kanadı kırık kuş merhamet ister diyor şair. Merhamet onun için bir dublenin ardına saklanmış. Arıyor, onu da bulamıyor. Kalbinde merhamet çınarı olanı tanımıyor musun sen ? denmiyor. Dile yine kepenkler vuruluyor.

21.08.2013

İyilik Savaşı

Kimsenin kötü olmadığına dair inancımı geçenlerde şahit olduğum bir diyalog yerle bir etmese de derinden sarsmıştı elbette.

-Senin baban seni çocukken terk ederek herkese sana kötü davranma hakkını verdi.

Terk edişlerim çocukluktan kalan miras.

Mazur görün.

İyi insanlara olan bağlılığım bu hikayenin neresinde bilmiyorum.

Hayatıma bir şekilde dokunan güzel insanlar tüm iyilere referans.

Bizi kötülerden ayıran en büyük farkta bu olsa gerek.

Onlar oralarda bir yerlerde kötülüklerini bundan keyif alarak yaptıkça

Biz hep birlikte sevgiyle karşılık verdikçe

Işıktan kaçışan böcekler gibi

Taş atana gül atmak gibi belki de.

Ve belki de sırf bir yerlerde kötüler var diye kötü olmayı seçmek

Gülümsemenizi hak eden onca insana en büyük kalleşlik.

En güzel duam size

Allah iyilerle karşılaştırsın.

Düşü(ne)meyen Adam

Sevgili Rodin;

Bu mektubu sana daha aklımı kaçırmamış olduğumu düşündüğüm saatlerde yazıyorum.

Çünkü deli ile akıllı arasındaki özgür ruh bedenimi karşı konulmaz bir delirme aşkına sürüklüyor.

Hayat hiç benim okuduğum kitaplarda ki gibi değildi oysa değil mi ?

Kitapların içinde yazılanları uzaydan mı getirdiler bilmiyorum.

Ama öyleyse uzaylılarla aramdaki kendimce kurduğum güzel bağ perçinlemiş olur.

Küçükken hep inanırdım çünkü piramitleri dünyamıza armağan olarak getirdiklerine.

Kim bilir ne çok özgür insanla karşılaştın Rodin o heykeli yapmadan evvel.

Onların karşısındaki edebinden mi sadece düşündü adamın ?

Yoksa düşünme eylemini gerçekleştiremeyen içinde kan akan damarlara inat mı putlaştırdın hayalini?

Hep cevabını duyamayacağım sorular sormak çocukluğumdan hediye olsa gerek.

Biliyor musun ben çöp adam bile çizemeyen o zavallı gruptanım.

Çöp adamın heykelini bile yapamam üstelik.

Üstelik o putları ödünç aldığım baltayla kırma konusunda da çok iyi değilim.

Kırılan putların yerine

Yenilerini koyan kim

Merak etme!

Bu sorunun öznesi olmadığını biliyorum.

Serde gevezelik var.

Mazur gör.

Hak'kı kaçan bulasın
Hak'ka kul olmayınca
Erenler eşiğinde
Yaslanıp yatmayınca

Yunus

Köylü ve Yılan Hikayesi

Önce ağaç için bir sürü insan toplandık. Sonra mesele ağaç değil anlamadın mı sen hala diye yazılar gördüm.

Hayır ya bir dakika ağaç için gittim, yedim ben biber gazını daha sizin hiçbir şeyden haberiniz yokken diyemedim.

Anlamayacak kadar aptal mısın hala kardeşim diye sordunuz çünkü sorularınızı.

Yok aptal değilim abi buyur devam et sen dedim.

İlk gün yaşadığım zorlukları yazmıştım bundan 2 hafta önce bloğumda. Karşıma çıkan herkese de anlattım. Metronun içine nasıl biber gazı atar polis diye. Sonradan öğrendim ki biber gazını metronun içine atan polis değilmiş.

Yaşanan tüm zorulukları orada olan biri olarak anlattım, savundum.

Anarşist mi oldun kızım sen diyen arkadaşlarıma cevaben “Müslümansınız nasıl ağacı kesmeye gönlününüz razı olur.” Dedim. Hak verdiler, hiçte gucunmadan.

Sonra devam etti olaylar tüm çirkinliğiyle.

Çirkin olan polis, zor göstermeye devam etti. Gerçekten elindeki gücü kötüye kullandığını da düşünüyorum.

Sonra olaylara provokatörlerin pislikleri bulaştı. Bebek katilinin bayraklarıyla yan yana omuz omuza savunulan ideolojide benim yerim yok diye geri çektim kendimi.

Müminin en güçlü silahıdır dua. Duaya sarıldım büyüklerin çirkin oyunlarına karşı.

Sonra oturduğum yerden daha objektif bakabildiğimi fark ettim. Sahte twitter hesapları peydah oldu başörtülü kızlara ait. Her fırsatta başörtülü insanların örümcek kafalı olduğunu, onlara olan nefretlerini kusanlar şimdi birden aferin sana helal be! Diye çığırtkanlık etmeye başladı o sahte gönderideki sahte yazılara. Hesabın 3 günlük olduğuna bakmak akıllarına mı gelmedi yoksa nolursa olsun bu oyun böyle güzel diye ellerini mi kuvvetlendirdiler hala net bir cevabım yok.

Hiçbir seçimde oy vermediğim hükümete ve onu destekleyen insanlara hak, özgürlük, eşitlik, insan haklarından bahsedenler ağızlara alınmayacak küfürler sıraladılar. Cahillikle suçladılar.

“Benim de babaannem başını kapatıyor, namaz kılıyor ama …”

Bende bu savunmalarla savunmuştum düşüncelerimi lise zamanlarımda. İnançlı insanlara karşı öfkemin kendime olduğunu, kendi özüme olduğunu görmekte zorlanmışım o zamanlar.  Büyüdüm, o zamanlar küçüktüm mazur görün.

Bir arkadaşım fotoğraf paylaşmış çarşaflı teyzeleri koyun diye adlandırıp. Yanlarındaki parti bayraklarının içinde de makarna olduğu iddiasıyla. Bilmiyorum hiç çarşaflı bir insanla muhattap olup olmadığını. Benim en saygı duyduğum insanların başındadırlar. O nefsin gramı nasip olsaydı keşke. Benim hayatımda bilgisinin deniz olduğunu düşündüğüm insanlarda o koyun diye çirkince düşünmemekle suçladığı insanlardı. Yazık, çok cahilce dedim.

Küfür ettiler. Küfürlerin bana dokunan hiçbir yeri yoktu baktığın zaman ben ne desteklerim ne de onaylarım yaptığını çünkü hükümetin. Ama özgürlükten bahsedip siz ölün, siz iğrençsiniz tavrının çiğliğini ve siyaset bile olamayacak kadar aşağılık olduğunu göremeyecek kadar kör değil çok şükür gözlerim.

Bir hikaye vardır bilir misiniz sende ki bu evlat acısı bende ki bu kuyruk acısı olduğu müddetçe biz seninle dost olamayız der yılan köylüye.

Velhasıl araf kötü bir yerdir. Seçim yapmaya zorlanmak daha kötü. Allah sonumuzu hayretsin. 

Bu bir Siyasi Paylaşım değildir!

Dün sabah ilk gaz bombasına maruz kalan insanlardandık. Meydanda beni “Nerdesin toplandık geliyoruz.” diye arayan arkadaşlarım normalde hiçbir konuda ortak paydada buluşamadığımız, her seferinde her türlü tartışmada karşı saflarda olduğumuz dostlardı.

Bunu açıklama ihtiyacı hissetmemin nedeni, hükümet başa geldikten sonra her nasılsa birden çok zengin olan sevgili arkadaşlarımız, Müslüman kimliğine bürünüp badem bıyıklarıyla her gün paramı nerede harcasam da diye düşünmekten, ahlaksızca yedikleri lüks yerlerdeki yemeklerin resimlerini paylaşmaktan, aldığı elektronik cihazların fotoğraflarını görgüsüzce paylaşmaktan, arabasının on bin kare fotoğrafını sosyal medyada paylaşmaktan ar etmeyen  “çam ağaçlarımız, provakasyonlarınız,  efendim siz anarşistlere her şey hak” olarak gören (küfür edemiyorum siz uygun kelimeyi bulun) sevgili arkadaşlarımın (!) tavırlarıdır.

Çünkü ben dün sırtımdaki çantamda limonlarımın yanında namaz elbiselerimle oradaydım. Çünkü siz küçüklüğünüzden beri içinde büyüdüğünüz İslami ortamda sürekli her şeyi bilen duyarlı Müslüman olursunuz, ben kimsenin bana öğretmediği elimde kitaplarla gezinen kendi kendine bir şeyler yapmaya çalışan bir zavallı. Konuşmaya gelince her gün tavaf eden insandan daha hacı olursunuz ama ne hikmetse bir kere camide, mescitte yanımda saf almazsınız.

Bu yazıyı yazıyorum çünkü ben dün olayların provokasyon olmadığını ve polisin nasıl sadece oturan, slogan atan insanların üzerine utanmadan “hilal taktiği” ile geldiklerini gördüm.

İnsanların eline güç verince ne kadar acımasız olduklarını gördüm.  Provoke edenin oradaki halk olmadığını terbiyesizce bize “Daha çok beklersiniz.” diyen polisi gördüm.

Metro gibi kapalı bir yerde insanların can çekişmelerini, en adi savaşlarda bile yaşlı ve bebeğe, hayvanlara zarar vermeyen canilerin orada nasıl ayrım yapmadan haince düşündüklerine şahit oldum.

Siz hala bunu çeşitli siyasetlere alet etmeye devam edin.

Kadere inandım. Ahiret gününe inandım ben.

Taksimde ve çeşitli meydanlarda yaşanan bu vahşetin sorumlularına Rabbim sorsun.

Ben hakkımı helal etmiyorum! Bu vahşeti kulak arkası yapan medyaya, bunu siyasileştirip sadece sol gruba mal eden sözüm ona Müslümanlara ve meydanda sadece kendi gruplarının olduğunu düşünüp klavye kahramanı olan antimüslümanlara.

Tarih 31 Mayıs'ı unutmaz.

25 Mayıs 2013

Duygularımın midesi bulanıyor.

Çok karıştırırsan kusarsın demişti babam ilk içki içmeye başladığım zamanlarda.

Yavaş yavaş iç çarpar demişti. Hepsini yaptım.

Yavaşta içtim hızlı da

Hızlı içince birden dünya tüm hızıyla gondola bindirdi minik bedenimi.

Sonra karıştırdım hepsini. O zaman da midem atladı boş vagona.

Büyüyünce tövbe ettim. Çünkü içki günahtı.

Öyle demişse öyle olsun dedim.

Zaten lunaparkta hiçbir oyuncağa korkudan binemeyen sadece izleyip evine dönen çocuk olmuştum.

Çok duyguyu karıştırınca da duygularım bulandı. Acaba biraz da hızlı mı hissettim, birden başım dönmeye başladı?

Mide bulanması dünyanın en kötü şeyidir çünkü.

Çünkü mide bulanınca hayatta hiçbir şey keyif vermez.

Kussan rahatlarsın da.

O da derman olmaz yeni bulantıyı kapıda bekletir.

Aşk şarabını tattım biraz daha büyüyünce.

Sizin bildiğiniz gibi kırmızı değil berrak bir beyazdı o.

Ölümü tattım sonra bir karıncanın kocaman kırıntıyı yuvasına taşırken yakalandığı

Nefreti tattım en umulmaz yaşlarımda flashbacklerde kaybolan

Merhameti tattım hasta olduğum vakit başımda gözyaşı döken ayaklarının altı cennet olan melekte

Bir olmayı tattım aynı karında ilk besinimizi aldığımız adamın mağlubiyetinde

Dostluğu tattım karşısında utanmadan ağladığım en büyük hediyem dediğim canımdan parçalarda

Özlemi tattım daha ufacıkken beni yakalayan yaramaz oyunlarda

Duygularımın midesi bulandı sonra.

Sonra dedim ki isyan değil yanlış anlama bu söylemlerim.

Sitemim de sevgimden. Beni benden iyi bilirsin.

Elhamdülillah der daha güçlü yürürüm sen izin verdiğin müddetçe yeni açtığın yollarda.