Ruh'a Mercek

Bir insan sürekli kendi başarılarından bahsediyorsa, geçmişte çok ciddi başarısızlıkları olmuştur. Ve bunu ısrarla sizin yanınızda anlatma ihtiyacı doğuyorsa bilinçaltında size olan büyük bir övgü vardır aslında. Şahsi algılamamakta fayda vardır.

Bir bayan sık sık kendisinin ne kadar güzel olduğunu dile getiriyorsa benlik algısının sadece “dişilik” üzerine kurulu olduğunu ve aslında kendince “kadın”dan başka bir anlam ifade etmediğinin çığlığını atıyordur etrafındakilere. Yapmanız gereken onda var olan diğer güzellikleri de farkına varmasını sağlayıp “birey” olduğunu göstererek, bunun daha haz verici olduğunu ona anlatmaktır.

Bir insan sürekli karşısındakini eleştiriyor ve alaycı tavırlarla aşağılamaya çalışıyorsa Adler’in aşağılık kompleksi dediği oluşumu ortaya çıkmaktadır. Kişi yetiştirilirken gördüğü yetersizliklerin hıncını bir şekilde karşısındakinden çıkartmaya çalışırken ortaya traji-komik hadiseler çıkardığının çokta farkında değildir. Öyle biri tarafından gelen eleştirilerin yapmaya değil yıkmaya yönelik olduğunu kendinize anlatmanız ve olaydan karşılıklı olarak en az hasarla ayrılmanız gerekmektedir.

Kişi eğer sürekli sizi delicesine sevdiğini iddia ediyorsa, bebeklikten gelen bağlanma problemlerini sizin üzerinizden gidermeye çalışıyordur. Bebeklikte yaşadığı annenin bir gün aşırı ilgili bir gün aşırı ilgisiz tavrı bebek büyüdüğünde ve yetişkin olduğunda da romantik ilişkilerini etkilemektedir. Bu pek de onun hatası olmamakla beraber sürekli sizi sevdiğini söylemesi, karşı cinsin sineğinden bile kıskanması, her zaman kuşkulu ve güvensiz olmasına sebebiyet vermektedir. Eğer birazcık aklıselim insanlardansanız bebeklikte bu tip bağlanma yaşamış olan bireylerin “seviyorum ondan kıskanıyorum” maskelerine itimat etmezsiniz.

Bir insan sürekli kendi acılarından prim yapmaya çalışıyorsa ve sizin yanınızda sürekli “kurban” ise ona acıyarak davranmanız ona iyilikten çok, onun mazoşist ve sadist tavırlarını kamçılayan bir kırbaç olmaktan öteye geçmeyecektir.

Kişi eğer sürekli bir konuda “ordinaryüs” edalarıyla açıklamalar yapıyorsa, onun ne kadar çaresiz bir durumda olduğunu bilerek, çokta mat etmemeye çalışın. Kendi varlığını etraftaki insanlara kanıtlamak ve içinde bulunduğumuz kocaman dünyada küçük bedeniyle bir yer bulmak için olan çırpınışlarını hoş karşılayın. Çünkü altını biraz deştiğiniz zaman konuyla ilgili sadece kulaktan dolma bilgilere sahip olduğunu;  alıntılar yaptığı kitapların, konuşma içerisinde göndermeler yaptığı şairlere ve yazarlara hakimiyetinin Google bilgisinin ötesinde olmadığını fark edeceksiniz.

O yüzden etrafınızda eleştirdiğiniz, sağda solda dedikodusunu yaptığınız insanların aslında nasıl bir ruh hali içerisinde olduğunu fark edin lütfen. Böylece hoş görü potansiyeliniz artacak ve böyle trajik olaylara mahal vermeyeceksiniz.

Bol ruh sağlıklı günleriniz olsun.

Ecem Yılmaz

Ecem Ölçeği

Siz hiç sokakta ıslık çalarak dolaştınız mı ?

Ya da insanların yağmurda koşuşturmasını seyrederek eğlendiniz mi acaba?

Aklınıza bir fıkra geldi mi farkında olmadan toplu taşımalarda aptalca gülümseme oluştu mu suratınızda ?

Ya da o iyi insanların iyiliklerini düşünüp dudağınızın kenarına düşen tebessümü ” Yakaladım seni yaramaz.” diye fark ettiniz mi?

Hiç cebinizde ki son para simit mi alsam dolmuşa mı binsem diye ikileme düşürdü mü sizi?

Ya da şarkının sonunu hatırlamadığınız anlarda karşınızdakine çaktırmadan aklınızdan mırıldanmaya devam ettiniz mi ?

Gizli gizli sigara içtiniz mi Beşiktaş-Üsküdar motorunda?

Gözyaşlarınızı saklamak için güneş olmayan yerde güneş gözlüğüyle dolaştınız mı tüm gün mesela?

Hiç sevdiniz mi ya da baş döndürürcesine?

İçimde kelebekler uçuyor diyebildiniz mi huzuruna çıktığınızda en sevdiğinizin?

Hiç kaybettiniz mi yıllarca sakladığınız o en güzel anıların masumluğunu?

Ya da çok güvendiğiniz yabancı yıllar sonra gerçek yüzüyle karşınıza çıktı mı?

Hiç hiç olduğunuzu keşfettiğiniz o güzel anlara tanık oldunuz mu?

Ne güzel yaratmışsın ya Rab dediniz mi bir çiçeğe bakarken?

Hayır mı ?

Boş verin o zaman.

Serden geçmek Yare kavuşmanın adı olsun

Serden geçtim desem bundan bilmem kaç yıl sonra dilimle olan hesabımda mağlup çıkmaktan korkarım.
En sevdiğim bana güzel mesajlar gönderiyor zaman zaman. Yok öyle kısa mesajlar gelmiyor telefonuma, mail düşmüyor ekranıma ama O'ndanım ya ben bir şekilde : "Al bakalım kızım bu bugünlük senin hediyen olsun." diyormuş gibi geliyor bana.

Hayatta öyle ya da böyle muhatap olduğum insanlarla yollarımın kesişmesinde ki sırrı çözmeye çabalar buluyorum bu ara kendimi.
-Bu konuşmanın bir amacı olmalı, hiçbir şey sebepsiz değil!
diye belki de bazılarına paranoyakça gelen ama benim için önemli küçük tevafuklar.

Yine kitapların bana kazandırdığı güzel bir insanla bir çaylık sohbet vesile oldu yazıma. Konuşurken gözlerimi dolduran sevdiğimden bahsettiğim herkes, her şey, her nefes bana gönderilmiş armağanlardı ya. Öyle inanmışım ya ben. Ne güzel bunu hissettiren.

-Ödülüne de cezana da Eyvallah!

O güzel sohbetlerden birinde her şeyden geçtim dünyada da bir annemden geçemedim dedi dostum ( Henüz 3. görüşmemizdi ama ben dost bellemiştim onu). Bunu da aşmak için odasına benim de her okuduğumda ilk günkü gibi sevdiğim şiiri asmış. Ne güzel insanlar var.



Resulullah Azrail’i yolda görse tanırdı;
ben Azrail’i annemin yanında görseydim ona bir çift lafım olurdu,
derdim ki şimdi yani af edersin ama o sıktığın annemin gırtlağı.

Resulullah olsa ona bunları söylesem o bana gülümserdi;
o bana gülümserdi ben ona derdim ki, anam babam yoluna feda olsun ey Allah’ın Resulü;
fakat şu koca melek, annemin gırtlağını sıkıyor, bir şeyler yapamaz mıyız?

Resulullah orada olsaydı annemin elini tutardı derdi ki ‘Kızım ha gayret!’;
ben orada olsaydım annemin elini tutardım ve derdim ki ‘Anneciğim ölmesen…’

Ben oradaydım annemin elini tuttum ve dedim ki ‘Anneciğim seni ben…’;
Annem döndü bana bir baktı o bakışı görmeliydiniz.

Resulullah o bakışı görseydi merhametten ağlardı;
ben o bakışı gördüm haşyetten bayılacaktım ama annem elimden tuttu..."

O an anladım nelerden geçemediğimi. Neleri putlaştırdığımı. Ben dersimi aldım da henüz ödevimi yapmadım diye pekişmedi galiba pek. 

Günün duası serden geçebilmek olsun uğruna kurban olunana.

10.03.13

22:54

Gecenin 3'ü

Saat gecenin 3’ü.

Kediler aç bırakılmaya gelmez. Mama kabını her zaman ağzına kadar doldurmak gerekir.

Sigaranın raconunu bu saatlerde de bozmuyorum.

Bir şey atıştırıp kocaman olan göbeğime inat yeme kavramının saatine aldırış etmiyorum.

Aç karna sigara içme der annem.

Aç karna sigara içmek dertli adamların işi.

-Benden adam da olmaz ki.

Bu saatte bile çalışmadığım için vicdan azabımın kölesi şeytan yalamış gözlerimle dersin başına oturuyorum.

Okuduğum tüm hastalıklar yavaş yavaş bedenimi sarıyor.

Freud’a yine küfürler sıralıyorum.

Üst benliğimle alt benliğimin dinmek bilmeyen savaşı yalnız bırakmıyor ruhumu.

Louisa Düss beni görse testini yapmaya gerek duymazdı diye geçiyor içimden.

-Pis nevrotik diye aşağılar o bile hikayelerini benden saklardı.

Ona da küfür etmeli miyim karar veremiyorum.

Yapmadığı şeyler için insanlar hor görülmemeliler diye vazgeçiyorum.

Saat 3’ü 15 geçiyor.

Disleksiler için hayat çok zor.

Kargacık burgacık harfler gözlerimi ovuştursam da yerlerine oturmuyorlar.

Harflerim hep sevdi dans etmeyi.

Yakalamaya çalışıyorum.

Yine başaramıyorum.

Son sigaramı kahvaltıya saklamalı mıyım diye düşünüyorum.

-Yarın hiç olmayabilir prenses, demişti babam.

-Prensesler küfür etmezdi, tacımı almış olmalılar.

Baba bedduası almadan son nefeslerimi çekiyorum.

Yarın sabah uyandıklarında ben olmazsam son dal sigarama bakıp iç çekmesin annem diye onu da içiyorum.

Sonra bir şarkıya dalıyor gözlerim radyoda.

31.01.2013

Yaşlıların hep söylediği şeylerin başında gelir; buralar eskiden hep ormanlıktı, şu çirkin binaları kondurmak için kıydılar hepsine.

Mina Urgan’da hayatını anlatırken özlemle ıhlamurlardan bahsedip sonra onların hüzünlü sonunu aktarmış “Bir Dinazorun Anıları”’nda.

“Gazinonun yerine apartmanlar dikmek için buldozerlerle ağaçlar sökülürken ıhlamurların köklerinden acı çeken bir insanın boğuk iniltilerini andıran garip sesler çıkmıştı.”

20’li yaşlarda olan çoğu gençten daha şanslıyım çocukluk anılarımı bolca ağacın kaplamasından ötürü.  Kocaman bir kiraz ağacı benim bütün çocukluğumun en güzel süsüdür. Dallarında dedemin kurduğu salıncaklarla, gölgesinde kendimizce arkadaşlarımızla yaptığımız pikniklerle, bütün mahalleyi doyuran bordoya çalan iri kirazlarıyla en tatlısıdır.

Topraktan gövdesine kadar beyaza boyanan ağaçlar çocukken gördüğüm resimlerde ki salt kahverengi gövdeli ağaçlarla hiç uyuşmazdı.

Her evin bahçesinde farklı farklı en iddialı olduğu meyveler vardı. Bizimkinin kirazına, iki ötedekinin eriğine, karşı çaprazın elmalarına hücum ederdik. Bazen parayla meyve almak için inat ederdim. Ananemin benim gönlümü almak için aldığı 1 kiloluk elmalar olurdu ki onlarda da bence 1 kilodan fazlasına para vermeye kıyamamasının sebebi  beğenmemesiydi hormonlu biçimsiz meyveleri.

Marketlerden alınan hiçbir meyveyi beğenmeyen ananemi hiç kınamadım bu sebepten. Çerkez kadınlarına yapışmış olan hafif bir burnu havadalıktan değil, en güzellerini dalından yemesinden kaynaklıydı asil kadının bu tavrı.

Ağaçlarla ilgili bir şeyler anlatmamdaki sebep bundan 2 hafta önce bahçedeki 40 küsür yıllık ağaçların kesilmesidir.  Sebep olan kişiyi, müsaade edenleri topa tutmak niyetinde değilim ki belediyenin kendisi gelip bu vahşeti yapmışken şikayet edecek bir organda bulamadım aslına bakarsanız. Ancak sebep her ne olursa olsun bir insanı öldürmekle ağacı kesmek arasında bir fark olmadığı kanısındayım.

Başınıza iş açan insanlara bir bakın, çoğu nefret duygusunu yüreğinde barındıranlardır. Sevgi bir insanı hayata bağlayan en güzel duyguların başındadır. Yaradana, insana, hayvanlara ve nefes alıp veren ağaçlara, çiçeklere sevgi duymayan insanların insanlığından şüphe etmek kaçınılmaz oluvermiştir benim gözümde.

Bu olayı öğrendikten sonra etrafımda kimi görürsem dayanamayıp “Caniler ağaçlarımızı kesmişler.” demekten alıkoyamadım kendimi azcık dedikoduya kayarak.

Adalete inanan ama bir şey yapmaktan aciz benliğimle yine adaletinden şüphe etmediğime bırakıyorum bu talihsiz olayı.

Ve hesap gününe kadar susuyorum.

Psikoloji Dünyasının Acı Gerçekleri

Bugün aslında her gün önünden geçtiğim ve şaşkınlıkla tabelasına takıldığım bir yere arkadaşıma sen kapıda bekle diyerek daldım. “Psikolojik danışmanlık ve eğitim merkez” adı altında geçen “kliniğin” kapısında vaat ettiği şeyler arasında yok yoktu.

-Çocuk ve ergen Psikolojisi

-Yetişkin Psikolojisi

-Travma Bozukluğu

-Dil ve Konuşma Bozukluğu

-Özel Eğitim

-KOÇLUK HİZMETLERİ

-Kurumsal Danışmanlık

Merhaba dedim gülümseyerek sekretere ve sekreter elindeki telefonla yüksek sesli ve bir o kadar kaba bir şekilde yaptığı özel konuşmasına devam ederek selamıma karşılık bile vermeye tenezzül etmeden galoşları giymemi beklercesine kapıdan çekilmedi. Normalde bu harekete imalı bir şekilde cevap verecek olmama rağmen hiç ters bir şey yapmadan hanım hanımcık galoşlarımı giydim ve içeri girdim.

Etrafımı incelemeye başladım ve gördüğüm manzaralar gerçekten hiçbir şekilde içeri girmeme neden olan vaatlere yakışmayan şeylerdi.

Sekreter  Hanımefendi kesinlikle benimle ilgilenmiyor ve argo tabirlerini kullanarak normalin çok üstünde sesle konuşmasına devam ederken beni hiçbir şekilde umursamıyordu. Liseden mezun olduğum yıldan beri kendi ayaklarımın üstünde durma sevdamdan çeşitli işlerde çalışmış biri olarak sergilenmesi gereken tavrın o olmadığından emindim. Müşteri, danışan ne derseniz (orası biraz iş ahlakına kalmış) karşılaştığım üslupsuzluktan çok rahatsız oldum ancak bunu kesinlikle şahsın kendisine yansıtmadım.

15 dakika kendisini beklediğimi belli etmek için gözünün içine bakmama aldırış etmeden şahsi konuşmasına devam eden hanımefendi ben orada beklediğim için değil sadece konuşması bittiği için karşısındaki kişiye neyse hasta geldi kapatıyorum dedi ve 17.dakika telefonunu kapattı.

Ben hasta değildim, terapi için oraya gitmemiştim ki danışmanlık hizmeti için bile orada bulunmuş olsam bana bu şekilde hitap eden hanımefendi bana hasta deme hakkına sahip değildi.

Normal zamanda bu şekilde( bence) saygısızca olan tavrına karşı gerekli cevapları verir ve özür dileyene kadar orayı terk etmezdim ama sırf konuşmanın devamını merakımdan oradan ayrılmadım.

Kişisel hırslarımı bir kenara bırakarak nezaketimden taviz vermeden ve güler yüzle psikoloji 3. Sınıf öğrencisi olduğumu ve stajla ilgili görüşmek istediğimi söyledim.

Biz stajer çalıştırmıyoruz dedi. Psikoloğunuz müsait değil sanırım görüyorum ki bekleyenlerde çok daha sonra görüşme imkanım yok mu dedim özellikle biraz zorlayarak. Hayır almıyoruz öyle staj mtaj için dedi. (Mtajın kelime anlamını hala bulamadım bilen varsa lütfen yardımcı olsun) Neden dedim. Biliyorsun gizlilik esas terapide dedi. (Siz siz olun size sizli hitap eden birine sakın sen diye karşılık vermeyin, anlaşılan o ki görgü kurallarından da haberi yoktu hanımefendinin) Bizde hastalarımızın(!)(Bir yerlerden Tıp diploması almış olmalı.) rahatsız olacağını düşünerek öyle bir uygulama yapmıyoruz diye karşılık verdi.

Kaşındığımdan değil de kendi kendime Uğur Dündar moduna girdiğimden olsa gerek “Peki verdiğiniz destekle ilgili bilgi alabileceğim bir broşür alabilir miyim ya da kartınızı rica edebilir miyim.” Dedim.

1.60’lık boyumla onu ne kadar ürküttüm bilmiyorum halbuki üflese uçabilirdim ama “Neden istiyorsun ki.” dedi yine SENLİ üslubuyla. Bilgi almak için dedim gülümseyerek ve ben Psikolojik Danışman Hanımefendinin kartını alarak biraz muzip bir şekilde gülümseyerek oradan ayrıldım.

Ortamdan biraz bahsetmek gerekirse bizim salondan biraz daha büyük olan dairede (ki miniciktir salonumuz) insanların ruhsal rahatsızlıkları veyahut danışmaya ihtiyaç hissettikleri için orada bulundukları tartışılmaz bir gerçekken onları karşılayan kişinin tavırları ve bencil davranışları çok çirkindi. Bahsettiğim hanımefendinin karşısındaki odada 5-6 kişi sıkış tepiş otururken ve kendi aralarında konuşurken son ses televizyon açıktı. Duvarlar çelikten olmalı terapi yapılan odaya ses gitmemesi için.

Velhasıl ben oraya staj yapmak için gitmedim, seneye mezun oluyorum ve neler yapıyormuş bu insanlar nasılmış acaba büyüklerimin işleri belki yol gösterirler belki bir fikir edinirim diye gitmiştim.

Gittim, gördüm. İş hiçte benim o mükemmel hayallerimi süsleyen cinsten değildi. İnsana değer verilmeyen bir yerde insana yardımdan söz etmek ne kadar imkansızdır oysa ki.

Dersimi aldım ben bugün. İleride bugün karşılaştığım manzaralara dikkat ederim. Bu gün yaşadığım da yanıma kar kalır.

Değer veren, verilen olmanız duasıyla.

29.01.2013 

Ruh ve Beden

Gündüz yorulan Beden, gece tüm gün sakladığı Ruh’u açığa çıkarır.

Bu açığa çıkış Batı toplumlarında hoş karşılanmaz ve Ruh'un derin çığlıklarını görmezden gelmek için gürültülü eğlencelerin kucağında bulurlar kendilerini.

Ruhun attığı çığlıklar kalabalık ve yüksek müzik seslerinde hapsolur. Bağırsa da duyuramaz tutsak kaldığı Beden’e kendisini.

Bir süre sonra öylesine yoktur ki , vazgeçmiştir savaşmaktan ve kaderine boyun eğmiştir artık. Kulaklarını kapatır tüm ısrarlara rağmen.

-Doğu’da ruh özgürdür. Her gece bir sonraki gece gibi açığa çıkacağını bilir ve o güvenle en güzel duyguları anlatır kağıdına. En güzel besteleri, en güzel duaları paylaşır karanlıklara, karanlıkta kalmışlara inat.

14.01