31.01.2013

Yaşlıların hep söylediği şeylerin başında gelir; buralar eskiden hep ormanlıktı, şu çirkin binaları kondurmak için kıydılar hepsine.

Mina Urgan’da hayatını anlatırken özlemle ıhlamurlardan bahsedip sonra onların hüzünlü sonunu aktarmış “Bir Dinazorun Anıları”’nda.

“Gazinonun yerine apartmanlar dikmek için buldozerlerle ağaçlar sökülürken ıhlamurların köklerinden acı çeken bir insanın boğuk iniltilerini andıran garip sesler çıkmıştı.”

20’li yaşlarda olan çoğu gençten daha şanslıyım çocukluk anılarımı bolca ağacın kaplamasından ötürü.  Kocaman bir kiraz ağacı benim bütün çocukluğumun en güzel süsüdür. Dallarında dedemin kurduğu salıncaklarla, gölgesinde kendimizce arkadaşlarımızla yaptığımız pikniklerle, bütün mahalleyi doyuran bordoya çalan iri kirazlarıyla en tatlısıdır.

Topraktan gövdesine kadar beyaza boyanan ağaçlar çocukken gördüğüm resimlerde ki salt kahverengi gövdeli ağaçlarla hiç uyuşmazdı.

Her evin bahçesinde farklı farklı en iddialı olduğu meyveler vardı. Bizimkinin kirazına, iki ötedekinin eriğine, karşı çaprazın elmalarına hücum ederdik. Bazen parayla meyve almak için inat ederdim. Ananemin benim gönlümü almak için aldığı 1 kiloluk elmalar olurdu ki onlarda da bence 1 kilodan fazlasına para vermeye kıyamamasının sebebi  beğenmemesiydi hormonlu biçimsiz meyveleri.

Marketlerden alınan hiçbir meyveyi beğenmeyen ananemi hiç kınamadım bu sebepten. Çerkez kadınlarına yapışmış olan hafif bir burnu havadalıktan değil, en güzellerini dalından yemesinden kaynaklıydı asil kadının bu tavrı.

Ağaçlarla ilgili bir şeyler anlatmamdaki sebep bundan 2 hafta önce bahçedeki 40 küsür yıllık ağaçların kesilmesidir.  Sebep olan kişiyi, müsaade edenleri topa tutmak niyetinde değilim ki belediyenin kendisi gelip bu vahşeti yapmışken şikayet edecek bir organda bulamadım aslına bakarsanız. Ancak sebep her ne olursa olsun bir insanı öldürmekle ağacı kesmek arasında bir fark olmadığı kanısındayım.

Başınıza iş açan insanlara bir bakın, çoğu nefret duygusunu yüreğinde barındıranlardır. Sevgi bir insanı hayata bağlayan en güzel duyguların başındadır. Yaradana, insana, hayvanlara ve nefes alıp veren ağaçlara, çiçeklere sevgi duymayan insanların insanlığından şüphe etmek kaçınılmaz oluvermiştir benim gözümde.

Bu olayı öğrendikten sonra etrafımda kimi görürsem dayanamayıp “Caniler ağaçlarımızı kesmişler.” demekten alıkoyamadım kendimi azcık dedikoduya kayarak.

Adalete inanan ama bir şey yapmaktan aciz benliğimle yine adaletinden şüphe etmediğime bırakıyorum bu talihsiz olayı.

Ve hesap gününe kadar susuyorum.