Gündüz yorulan Beden, gece tüm gün sakladığı Ruh’u açığa
çıkarır.
Bu açığa çıkış Batı
toplumlarında hoş karşılanmaz ve Ruh'un derin çığlıklarını görmezden gelmek
için gürültülü eğlencelerin kucağında bulurlar kendilerini.
Ruhun attığı çığlıklar kalabalık ve yüksek müzik seslerinde
hapsolur. Bağırsa da duyuramaz tutsak kaldığı Beden’e kendisini.
Bir süre sonra öylesine yoktur ki , vazgeçmiştir
savaşmaktan ve kaderine boyun eğmiştir artık. Kulaklarını kapatır tüm ısrarlara
rağmen.
-Doğu’da ruh özgürdür. Her gece bir sonraki gece gibi açığa
çıkacağını bilir ve o güvenle en güzel duyguları anlatır kağıdına. En güzel
besteleri, en güzel duaları paylaşır karanlıklara, karanlıkta kalmışlara inat.
Ben en sevdiğim beşer dediğim can abimden böyle görmüşken, “canım
seni çok seviyorum” mesajlarının içinde ki anlamsızlığı sorgulamaktan kendimi
alıkoyamıyorum.
Psikoloji okuduğumu öğrenen akrabaların, yakın çevremin
veyahut yeni tanıştığım insanların verdiği tepkiler hemen hemen aynı.
-Ooo sana bizim aileden bol bol iş çıkar. Biz de deli çok.
-Anne ben deli doktoru muyum?
Etrafımızda ki insanların akıl sağlıklarının yerinde
olmamasından prim yaptığı bir yüzyıldan gönderiyorum bu yazımı size.
-Ayy ben çok mükemmeliyetçiyimdir tatlım sen beni bilmezsin.
Kendilerini davranışlarıyla değil de sıfatlarıyla
tanıtma arzusunda olanlardan oldum olası rahatsız olmuşumdur.
Zamanın en kıymetli şey olduğunu düşündüklerinden olsa gerek
bu söylemler. Ben de öyle düşünürdüm bundan çok kısa zaman önce.
Yine günlerden bir gün varoluş çatışması içerisinde
kaybolurken abimle dertleştim her zaman ki gibi.
Bana dünyada ki en gereksiz şey nedir diye sordu.
-Para mı dedim.
Hayır dedi para değil. Biraz daha düşün.
Bir türlü cevap bulamadım kendimce felsefe yaparak bir dünya
şey saydım.
-Aşk, okul, merhamet, var oluş, kıskançlık, göz yaşı, hüzün
mü
-Abi ne ?
-….
Zaman dedi bana.
Her zaman haklı olduğundan emin olduğum abim bu sefer bana
biraz saçmalamış gibi geldi.
-Nasıl yani?!??
Dedi ki ; zaman en kıymetsiz şeydir kızım. Bir ateisti
düşün, ömrünü yıllarca boş yere harcamış biri. Sadece anlıktır kurtuluşu.
Bundan öncesi hiç olmamış gibidir.
-Mantıklıydı.
Ya da görevlerini yerine getirmeye çalışan insanlar. Onlar
da tek bir anda küfre düşüp bunca yıllık çabalarını küçücük zaman dilimlerin de
heba edebilirler.
Konuşmamızı Sezai
Karakoç’un bir şiiriyle taçlandırdık.
Bu konuşmaya nasıl geldiğimizi düşündüm bunu paylaşırken.
Yine O’ndan uzaklaşmaya başladığım, dünyada ki bütün sınavlara beni uygun
bulduğundan yakındığım zamanlardan biriydi.
Gözlerim yaşlı dolaşırken, her şey boş gelmeye başladığı, (affetsin)
küfre yaklaştığım, merhametinden ümit kestiğim günlerden biri.
-Sevmiyor beni abi ? Hissetmiyorum. Layık olamıyorum.
Şeytanın mutlu olacağı şeyleri düşünmekten kendimi alamıyorum.
Diye başladım sözlerime.
Bir sigara yaktık, sonra bir tane sonra bir tane daha. Bir
paketin ikimize az geldiği saatlerden biriydi.
-Sevdiğini, layık olduğunu düşünsen ne kadar rahat ve mutlu
olurdun değil mi dedi?
Evet o zaman içimde ki huzursuzluk gidecek ve her zaman
yaptığım şeyleri yapmaya devam edecektim. Sonra bir nefes daha aldık.
-Neden peki emirleri yerine getirmiyorsun kusursuzca?
Elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum dedim. Ama işte
yaşıyoruz bir şekilde, vaktim olmuyor.
-Baktı, güldü, bir nefes daha çekti içine.
Anlamıştım o anda kendimi de kandırabilirdim.
Sadece kendimi belki
de.
Konuşmanın devamını yazmayacağım tabii ki. Ama evet işe
yaradı.
Bu özeli sizinle paylaşmamın sebebi;
-Benim niyetim iyi. O beni bilir. Sözlerinin sahtekarlığına
kaptırmayalım kendimizi. Kaptırmayalım ki uğruna canımızı versek az dediğimiz
için elimizden gelenin hep en iyisini yapmaya çaba gösterelim.
Ben yapabiliyor muyum ki ?
-Kesinlikle hayır. Ama belki etrafımda ki insanlarda bu
hassasiyette olmaya çabalarlarsa, hep birlikte daha güzel devam ederiz yolumuza.
Zaman zaman içimden çıkan arabesk kızla her şeyi toz pembe
gören kız nasıl içeride kavgasız gürültüsüz yaşıyorlar anlamıyorum.
-Evet doktor içimde
birden çok kişi olduğumu söyledim yanlış anlamadınız.
Bu sabah biraz gerçekçi biraz naif bir hal içindeydim.
Sınavlarımın bitmiş olmasının verdiği rahatlıkla istediğim saatte kalkıp, abim
ve abimlerle kahvaltı yapıp (abimin arkadaşları biraz fazladır bir tanesiyle
zor uğraşırken bir sürü abiyi nasıl idare ettiğimi lütfen bir saniye hayal
edin) temizliğe koyuldum. Alelacele yapmak istediğim temizlikten sonra 2
haftadır hayalini kurduğum kitaplarımdan bir tanesini seçtim. Kapağı ve ismi en
güzel olan kitap:
-Kediler Güzel Uyanır
-İçimdeki Pollyanna bazen çok aptal!
Ben kitabımı okumaya koyulunca dünyanın en güzel kedisi
uyumak için kucağıma geldi.
Buraya nereden geldim bilmiyorum. Ben kendimde yakaladığım
bir şeyden bahsetmek istemiştim. Bölümüm gereği sürekli bize dinlemenin ne
kadar önemli olduğunu söylüyor hocalarımız. Bazen geveze olsam da dinleme
konusunda iddialı olduğumu düşünürdüm hep. Bunu dillendirmezdim belki. Çünkü
bize iyi olduğun şeyleri etrafa, başkalarına söylemenin ayıp olduğu öğretildi.
Mütevazi olmanın ne kadar önemli olduğu anlatıldı hep. Benim çevremdeki
insanlara bunun önemi çok da fazla vurgulanmamış sanırım.
Neyse dağıtmayalım dinleme diyordum. İyi ki söylememişim
kimseye ne kadar iyi bir dinleyici olduğumu. Çünkü dinlemede en önemli
kurallardan biridir; karşıdakinin anlattığı şeyler kendi sorunlarını
çağrıştırıyorsa hemen dikkatini danışana odaklamaya çalış aklındaki şeylerden
uzaklaş yoksa sen iyi bir dinleyici değilsindir.
Ve diğer en önemli kural ise şudur;
-Bir psikolog kendi sorunlarını, sıkıntılarını çözmeden
psikolog olamaz.
Ama sizce de çok saçma değil mi insanların sorunsuz,
sıkıntısız olması. Bütün çocukluk özlemlerinden kurtulmuş olması. Bu psikoloji
bilimi bizden Peygamber yapmak istiyor sanırım. Kendi dinlerini kurmuş gibi davranıyorlar
çoğu zaman çünkü.
-Kaç tane psikolog gördüyseniz içinde bir tane akıllısı
yoktu biliyorum biliyorum bunu her fırsatta söylüyorsunuz zaten.
(Ben de nezaket gösterip size sadece gülümsüyorum.)
Neyse kitap demiştim. Ben sanırım dinleme konusunda o kadar
iyi değilim diyordum. Konuyu toparlayamamalarım bir terapi odasında olsaydım
eğer bir sürü ipucu verirdi terapistime. İyi ki siz o işten çok da fazla
anlamıyorsunuz.
Yazarı da dinlemiyorum ben yeterince. Zaten kalemi de çok güçlü değilmiş. Burnum
havada olduğundan değil de çok daha iyilerini okuduğumdan söyleyebilirim bunu.
Ama beni geçmişe sürükleyecek kadar hitabeti olsa gerek.
-Sobalı evlerin kömürlüğünde geçen çocukluğumda başlayıp..
diye cümleye başlamış. Devamında gereksiz bir aşk acısından bahsediyordu o
yüzden hatırlamıyorum.
-Aşka inanmadığımı söylemiş miydim doktor?
-Bence aşk diye bir şey yeryüzünde yok. Var dedikleri şey
sadece sevgi. Bütün aşık insanlar ya kendilerine aşıklar ya da Allah’a. Onlar
sadece yaşadıkları hali seviyorlar, kiminle veya kime olduğu çok da önemli
değil. Ötesi laf-ü güzaf.
Yazarın söylediği şey beni çocukluğuma götürdü evet. Kapadım
kitabı, yazı yazmaya başladım. Sonuçta yazar benim danışanım değil, onun
söylemek istediği şeyleri ben isteyince dinleyebilirim.
-Kedileri sever misiniz sizde doktor?
Ben çok severim. Gözümü açar açmaz Bıdık’ı görürüm her gün
bu muhteşem bir şey.
-Freud bence çok kötü bir adam. Freud olsaydı benim kedime
olan düşkünlüğümü allayıp pullayıp asrın en önemli sorunu haline getirirdi.
İnsanları da severim.
Ama Müslüman olmayan birinin söylemi kafamı karıştırırsa
söylediklerini çok da ciddiye almam.
* (Ama; dünyanın en piç kelimesi. İyi bir şey söyleyip ama
demek diğer tüm cümlelerin gereksizliğinin bildirimi olsa gerek)
Freud u sadece puro
içerken seviyorum.
-Puro bütün erkeklere yakışır bence.
(Kesin oral dönemde takılmam olduğunu düşünecek.)
Yazmaktan sıkıldım. Yazarın uyandırdığı hisleri de unuttum
zaten. Ama şunu söyleyebilirim ki; eğer çocukluğunuzda küf kokan kömürlüğe
korka korka girmediyseniz. Sizinle konuşacak çok bir şeyimiz yok demektir.
Her sabah gibi bir sabah doğuyor gökyüzüne
Bir İsmet Özel yankılanıyor kulaklarımda
İşte diyorum, işte aradığım ses!
Kelimelerin kifayetsizliğini taşlayalım şeytan yerine
Hadi bir taş da siz atın öldürdüğüm günlerim
Uykuya gömdüğüm gecelerime inat
Secdeye gömülmeyen başımı vurun her Sübhane rabbiyel a'la diyen canda.
-Vakti varsa aşkın onu beklemeliydi.
Bekleyelim , sebat edelim
Şair gibi öldürmeyecek miydin beni de “gençtim”ken
Senin her öldürmediğin gün senin için ölemeyen bir can bıraktın bu ahir zamanda
-Bir gençlik ölümü saklı kaldı bende
Duvarlarında dinlediğim Kur-an sesine akıttım buluşmamızın ardından kalan gözyaşlarımı
Yasak pencereden bakmalara inat.
“Onların dünyası çok çirkin be üstad” dedim haince ötekileştirerek.
-Hata yapmak fırsatını Adem'e veren sendin. Bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana.
Bilemedim daha ne kadar düşecekti.
-Gençtim ya ne fark eder der geçerdim.
-Bir gençlik ölümü saklı kaldı bende. - Oysa bu sürgün yeri,bu pıtraklı diyar
-Ne kadar korkulu yankı bula gelmiş gizlerimizde
-Hani yok burda yanlışı yoklayacak hiç aralık
Demişse demiş şair
- Banane!
Diyemedim.
Gençtim işte.
Beni tanıyanlar bilirler teknoloji konusunda ne kadar
beceriksiz olduğumu. Ama bu bloglar çıktı çıkalı mertlik bozuldu bana kalırsa.
Eskiden kalem tutan güzel eller vardı. Yazının üzerinde dağılan gözyaşlarımız
vardı. Ekranın karşısına değil nefesimizin değdiği kağıda dökerdik içimizi.
Anane gibi konuşmaya başladığım zamanlarda ki bakışlarınızı
fırlattığınızı hisseder gibiyim.
-Çok geri kafalısın Ecem.
Ne yalan söyleyeyim bende zaman zaman öyle hissediyorum. Bundan bir 30 yıl önce
yaşasaydım, gerçekliğin içinde yoğrulsaydım daha güzel olabilir miydi her şey
diye düşündüm de şimdi?
Yok o zaman da böyle özgürce söyleyemezdim her şeyi, vazgeçtim.
En sevdiğim zaman zaman çeliştiğim felseme geri dönmeliyim hemen.
-Carpe diem.
Bu felsefeyi çok sevdiğim bir kitapta okumuştum bundan 4-5
yıl önce. Muhtemelen ben felsefemi söyleyince hepinizin aklına da o geldi.
-Ölü Ozanlar Derneği
Bu bende ki geri kafalılık kalıtımsal olabilir. Annem de
hala der “Ben elime alıp dokunabileceğim fotoğraf istiyorum şurada ki 100lerce
fotoğrafın hiçbir anlamı yok. Kaybolacaklarmış gibi.” diye
O kadar alışmışız ki biz elimizdekilerin yitip gitmesine,
birden bizi terketmesine.
O fotoğraflar kaybolursa anılar hiç yaşanmamış olacak
diye annemin korkusu sanırım.
Hayal kurmayı beceremememden dem vurur arkadaşlarım. Küçük
bir çocukken anneme sorduğum soru gibi.
-Anne mide ağrısı nasıl olur?
-Arkadaşım hayal kurmak nasıl olur bir
hayalini anlatsana bana mesela?
Büyüdüm, mide ağrısını çok merak etmişim demek ki Allah beni
seviyor her sıkıntımda üzüntümde o dayanılmaz ağrıyı dindiremiyorum.
-Allah’ım hayal kurmayı da çok merak ediyorum,
lütfen bu sorunumu da çözer misin?
-Ben şimdi bir hayal kurmayı deneyeyim sen sonra
onu gerçekleştir o mükemmel duyguyu gerçekten çok merak ediyorum. Nolur nolur!
Sadece sevdiğim ve sevildiğimi hissettiğim zaman şımarıklık
yaparım. Zaman zaman benim tek sahibime de yapıyorum o nazlarımı.
-Ben şimdi dua ediyim, sen de beni çok
üzme nolur hemen kabul et olur mu?
Bazen beni öyle sınavlara tabii tutuyor ki. -Aman. Allah düşmanıma vermesin.
Sizde
yapmışsınızdır zaman zaman annenize, arkadaşınıza, sevgilinize. Sizi sevdiğini
bilirsiniz de iyice emin olmak istersiniz ya. Onun gibi.
-Ben ölsem çok üzülür müydün anne?
Bir yazı okumuştum çok önceleri. Cenaze töreninizi düşünün diyordu.
Hayat bana cenaze törenimi uzaktan izleme fırsatı vermedi henüz ama daha
küçücük bir çocukken o zamanlar herkesin korktuğu şimdi her 3 kişiden 1 inin
yakalandığı bir hastalıktan son anda paçayı kurtarmıştım. Lösemi olmuş gibi
davrandım. Nazlanmayı sevdiğimi söylemiştim. Sevdiklerime nazlanıp ne kadar
sevdiklerini görünce hemen iyilşiverdim.
-Allah beni
çok seviyor.
Merak etmeyin kan kanseri olmadım. Kan değerlerim sadece çok
yakındı. Teşhisimi koyamadılar sonra da iyileştim hemencik.
Bazen düşünüyorum. Allah benim onu ne kadar sevdiğimi
biliyor. Ama ara sıra beni ağır sınavlara sokuyor. Ben her sınavımdan sonra
beni daha çok sevdiğini biliyorum.
-İyi ki varsın Allah’ım seni çok
seviyorum.
Sizde sevin O’nu ki hayatta karşınıza çıkan sınavlarınızı
geçince hep “bak gördün mü ne kadar seviyormuşum bu sınavını da geçtim.” İn haklı
gururunu yaşayın.
Çok güzeldir o.
Beceriksiz olduğumu söylemiş miydim? Sonları sevmiyorum ve
beceremiyorum. Yazıma son vermeyi de. O zaman şimdilik sadece ara veriyorum.
