Söylemenin gereksizliğine inandırdı beni hayat
Sessizliğimin önemini vurguladı her adımda
Düşünmenin çaresizliği bindi omuzlara
Sorular hiç bu kadar zor olmamıştı belli ki.
Saatler hiç bu kadar yavaş akmamıştı kalabalıklarda
Gözyaşları kirletmemişti yüzümüzü böylesine
Sabır taşı hiç bu kadar taşmak istememişti.
Tahammüller her saniyenin kıpırtısında daha da azalmıştı.
Yalnızlık bir o kadar artmıştı.
İnanmak…
Sana, bana, Tanrıya
Hiç bu kadar sarsmamıştı derinden
Tanrı var mıdır bilinmez.
Varsa paramparça olmuş her zerreyi ona akıtmak gerek
Pişmanlık duymayı aklından bile geçirmeden
İnanmak..
Sana, bana, martılara
Sorgusuz sualsiz
Yalansız dolansız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder