Kelimelerin gücüne inandığı kadar hiçbir şeye inanmamıştı
belki de.
Ne bir ses ne bir nefes.
Sadece kelimelerdi onu bağlayan.
Fütursuzca kurulmuş cümleler, serzenişler…
Sonra bir gün sustum.
Korka korka,
yalnızlığımı kanırta kanırta sustum.
Göz yaşı dökmez, ağıtlar yakmaz oldum.
Acıyı gerçekten hissedince solarmış ya bütün kelimeler. Öylesine
işte.
Acılar bütün benliğimi kapladı . Kimseye anlatamadım.
Söylenecek bütün sözleri harcamıştı çünkü yürek birkaç adım ötede.
Özgürlük dedim koşa koşa. Her adım biraz daha özgürleştirdi
ruhumu.
Sonra o da yetmez oldu.
Uçmak istedim.
Kanatlarımı çocukken kopardıklarını unutarak, uçmak istedim.
Çıktım bir dağın zirvesine.
Açtım hala benim sandığım kanatlarımı.
Bıraktım kendimi boşluğa.
Düşüşümü izledim uzaktan.
İçimde fırtınalar koparken kanatlarım geldi aklıma.
Yıllar önce koparttıkları kanatlarımı savuramadım.
Kollarım yetmezdi ki beni havada tutmaya.
Sonra çaresizliği aradım.
Yanı başımdaydı.
Akrandık onunla.
Aynı gün açmıştık dünyaya gözlerimizi.
Sımsıkı sarıldım ona düşerken.
"Beni hiç bırakma." der gibi.
Sonra bir haber düştü gazetelere.
2 ölü 1 yaralı
Çaresizliğim ve ben ölmüşken
Yalnızlık hala yaşamak için can çekişiyordu.
